Zdjęcie z Bogiem i pomidory

Wsiadam do prawie pustego autobusu, zajmuję miejsce i nurkuję w torbie zadowolona z możliwości odbycia blisko 25 minutowej sesji z książką. Zanim jeszcze wolumin znajdzie się w mojej ręce, równomierny mruk silnika, który do tej pory jako jedyny mącił ciszę, zostaje przerwany przez coś pomiędzy rżeniem a kwikiem.

„Pomidor!” wykrzykuje pierwsza nastolatka „no żesz pomidor!”. No to sobie poczytałam, myślę.

„O pomidor!” wtóruje jej druga „Dobrze, że trzymam to w płycie Metalliki, bo jakby matka mi w torbie grzebała, to by pomidor, znalazła. A do płyt nie zagląda.” Kwik-kwik.

„Co ty, pomidor! Matka ci w torbie grzebie?” pierwsza nie kryje zdziwienia. A ja sobie myślę, że to bardzo dziwne dziewczyny, skoro pomidory w okładkach od płyt przechowują.

„No!, ostatnio znalazła pustą paczkę od szlugów i pyta czyje, a ja, że dla kolegi przechowuję. Ona, pomidor, pyta puste dla kolegi, a ja jej na to, że proste, że tak. Na szczęście, pomidor, uwierzyła.” Kwik-kwik- iii-haaa – kwik.

„Dobrze, że tego nie znalazła. Ej, a pamiętasz imprezę z tym, pomidor? Bo ja to pamiętam, jak mi było wesoło, i to ciasto co wpomidorowaliśmy z Elką i Dżonym, a potem to już tylko zdjęcie z Bogiem.” Tylko (?!?) zdjęcie z Bogiem? Nie wierzę własnym uszom. O kurczę, ale dziewczyny mają farta! normalnie jak wygrana w totka – za rok będą sobie mogły pewnie Irlandię kupić, bo takie zdjęcie przebija nawet Yeti, Wielką Stopę i Elvisa razem wziętych!

„O jaaaa, pomidor! Zdjęcie z Bogiem rządzi, pomidor. Ale i tak muszę to przełożyć, bo jak mi z tej Metalliki wypadnie to będzie przepomidorowane.” A im tylko pomidory w głowach. Może nie chcą sławy?

Przy wtórze rżenia i kwikania nastolatki wysiadają, a ich miejsce zajmuje o dekadę starsza para. Chłopak od progu wywrzaskuje:

„Pomidor! Nie będę, pomidor, z pomidorem rozmawiał, pomidor! Przypomidoruję mu, pomidor!” Co ci ludzie mają z tymi pomidorami? To moda jakaś z hameryki? Ciekawe, czy oni też mają słit focię z Bogiem.

„Pogadaj z nim, pomidor! Pomidor, zapytaj, pomidor, o co mu, pomidor, biega, o żesz pomidor ja pomidoruję.” odwrzaskuje ona. Wnioskuję, że z nimi Bóg foci nie chciał.

„Nie będę, pomidor z tym pomidorem, pomidor gadał, pomidor. Nienawidzę pomidora, pomidor. Niech się pomidoruje, pomidor pomidorowy!” Oni chyba są z branży gastronomicznej, pewnie jakaś wytwórnia przecieru, albo może puszkują pomidory? Ale ewidentnie muszą być wypaleni zawodowo, z taką niechęcią o tych pomidorach się wypowiadają.

„O pomidor, se pomidor wypomidor.” Połowy z tych kulinarnych rozważań nie rozumiem, ale mniemam, że z takiej ilości pomidorów przecieru starczy na lata... ciekawe tylko, w jakich warunkach przechowują?

Dobrze, że kucharze wysiadają na następnym, bo trudno było za nimi nadążyć.

Swoją drogą, może moja dieta jest zbyt uboga w pomidory, skoro ani zdjęcia z Bogiem, ani wytwórni przecieru, ani perspektyw na żadne z powyższych nie posiadam?

Nieeee, ja jednak wolę, żeby mnie ludzie rozumieli, zamiast zamykać się w puszcze z pomidorami. 
Zdjęcia z Bogiem, po głębokim namyśle, też nie chcę. Sława przyniosłaby mi tylko mnóstwo niepotrzebnych problemów: wywiady jakieś, może focenie w każdą środę i piątek, a w pozostałe dni paparazzi by mi nie dawali spokoju, oczekiwania by gawiedź miała pewnie jak w stosunku do Małysza, a przecież takie zdjęcie to chyba jednorazowa impreza? I co potem, oczami świecić? Teraz rozumiem te nastolatki.

Czy może ja jednak czegoś nie rozumiem?

***
Powyższy tekst to moja reakcja na autobusowych oratorów. W miejsce przekleństw różnego kalibru wstawiłam słowo "pomidor" z dziecięcej gry, równie bezsensowne, co "ch..., k..., p... i j...", starałam się również zachować stylistykę wypowiedzi tychże niewydarzonych mówców, czy raczej zwyczajnych wulgarnych krzykaczy.